تاثیر دو نوع تمرین استقامتی و مقاومتی بر مقادیر پلاسمایی کمرین و عوامل وابسته به چاقی در دختران دارای اضافه وزن و چاق

زمینه و هدف: چاقی با اختلالات متابولیکی زیادی از جمله تغییر در آدیپوکاین‌هایی مثل کمرین همراه است. پژوهش حاضر تاثیر دو نوع تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح پلاسمایی کمرین و عوامل وابسته به چاقی در دختران دارای اضافه وزن و چاق را مورد ارزیابی قرار داد. ‌ روش بررسی: در این پژوهش 34 دختر دارای اضافه وزن و چاق (میانگین سن 49/2±29/22 سال، شاخص توده بدنی 79/2±19/30 کیلوگرم/ مترمربع، وزن10±23/77 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه شرکت کرده، و به طور تصادفی در دو گروه تجربی ( )، و یک گروه کنترل ( ) قرار گرفتند. گروه‌های تمرین استقامتی و مقاومتی به مدت 8 هفته (چهار روز در هفته)، به ترتیب با شدت 65 تا80 % ضربان قلب بیشینه (HRmax) و 65 تا 80% یک تکرار بیشینه (1RM) به تمرین پرداختند. در دو مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون، پس از 12 ساعت ناشتایی، در شرایط یکسان نمونه خون، جمع‌آوری و جهت بررسی سطوح پلاسمایی کمرین، از روش الایزا استفاده شد. جهت ارزیابی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون آماری کولموگروف– اسمیرنوف، برای مقایسه تغییرات درون گروهی از آزمون t وابسته و تغییرات بین گروهی از آزمون واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری (05/0>p) استفاده شد. یافته‌ها: سطوح پلاسمایی کمرین پس از 8 هفته تمرین، در گروه استقامتی کاهش معنادار داشت (05/0>p) اما در گروه مقاومتی تغییر معناداری نشان نداد (05/0p). نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین استقامتی و مقاومتی با بهبود عوامل وابسته به چاقی و حداکثر اکسیژن مصرفی همراه بود، اما تمرین استقامتی با کاهش معنادار سطوح پلاسمایی کمرین نقش موثرتری در سلامت و کاهش التهاب دختران دارای اضافه وزن و چاق دارد.